Aangestoken door het idee niets te hoeven afspreken, zouden J&A&ik wel zien waar we elkaar troffen. De richting was bepaald, verder lag het open. Ik liep over de markt, in eerste instantie de meest logische richting. Maar ik had zin om J&A snel te zien, dus liep ik terug en ging - voor mijn gevoel - tegengesteld, en liep bijna direct in hun armen.
We dronken koffie in de zon, ik at pulpo, we struinden over de markt, altijd goed in t buitenland, lunchten en we namen de achteraf straatjes terug.
We zaten in het mooiste hotel van Santiago. En het mooie was, dat het naast de kerk van de monnik met de lieve ogen was. De kamer kon makkelijk gebruikt worden als oefenterrein voor beginnende bergbeklimmers. Het badschuim bubbelde over de rand, de handdoeken waren witter dan in alle andere hotels onderweg.
De Wizzard, die Broh heet, had nog een nacht in het pension bijgeboekt en na het eten met J&A, ging ik nog even wat met hem drinken. Onderweg kwamen we een pelgrim tegen die onderdak zocht. Het was alleen al na tienen, dus dan is de kans op een vijf-europlek in de herberg verkeken. Wij raadden ons pension aan en liepen even met hem mee om hem de weg te wijzen.
Broh zat weer op zijn groove en vroeg aan de Fransman of hij misschien vijf euro wilde hebben, dat zou weer wat schelen. De reactie sprak boekdelen. B raakte onmiddellijk op dreef en bood hem de kamer aan, intussen keek hij naar mij of hij dan met mij in het chique hotel kon.
De Fransman wist niet wat hem overkwam. Hij zei dat we uit de hemel kwamen vallen. En dat dit weer zo speciaal aan de Camino was. Hij stamelde en stotterde en wij omhelsden hem gewoon af en toe.
De miracle was uitgezet, en ik moest alleen nog even met de hostelman praten om te zeggen dat er een andere man in de kamer zou verblijven, dat de spullen van de eerste man ook nog zouden overnachten en dat er alsjeblieft niet ingewikkeld gedaan moest worden.
Het lukte. Geen probleem.
De stemming was euforisch. We gingen maar weer eens wat drinken om dit te vieren. B bestelde een eindeloos oude whisky voor ons allemaal.
Jean-Marc vertelde over zijn zware tocht van drie maanden, zijn eenzaamheid, die ook goed was geweest omdat hij daarvoor niet in staat was om alleen met zichzelf te zijn.
Toen we weggingen stond hij erop ons te trakteren
Het rondje was duurder dan de hele hotelkamer.
We dronken koffie in de zon, ik at pulpo, we struinden over de markt, altijd goed in t buitenland, lunchten en we namen de achteraf straatjes terug.
We zaten in het mooiste hotel van Santiago. En het mooie was, dat het naast de kerk van de monnik met de lieve ogen was. De kamer kon makkelijk gebruikt worden als oefenterrein voor beginnende bergbeklimmers. Het badschuim bubbelde over de rand, de handdoeken waren witter dan in alle andere hotels onderweg.
De Wizzard, die Broh heet, had nog een nacht in het pension bijgeboekt en na het eten met J&A, ging ik nog even wat met hem drinken. Onderweg kwamen we een pelgrim tegen die onderdak zocht. Het was alleen al na tienen, dus dan is de kans op een vijf-europlek in de herberg verkeken. Wij raadden ons pension aan en liepen even met hem mee om hem de weg te wijzen.
Broh zat weer op zijn groove en vroeg aan de Fransman of hij misschien vijf euro wilde hebben, dat zou weer wat schelen. De reactie sprak boekdelen. B raakte onmiddellijk op dreef en bood hem de kamer aan, intussen keek hij naar mij of hij dan met mij in het chique hotel kon.
De Fransman wist niet wat hem overkwam. Hij zei dat we uit de hemel kwamen vallen. En dat dit weer zo speciaal aan de Camino was. Hij stamelde en stotterde en wij omhelsden hem gewoon af en toe.
De miracle was uitgezet, en ik moest alleen nog even met de hostelman praten om te zeggen dat er een andere man in de kamer zou verblijven, dat de spullen van de eerste man ook nog zouden overnachten en dat er alsjeblieft niet ingewikkeld gedaan moest worden.
Het lukte. Geen probleem.
De stemming was euforisch. We gingen maar weer eens wat drinken om dit te vieren. B bestelde een eindeloos oude whisky voor ons allemaal.
Jean-Marc vertelde over zijn zware tocht van drie maanden, zijn eenzaamheid, die ook goed was geweest omdat hij daarvoor niet in staat was om alleen met zichzelf te zijn.
Toen we weggingen stond hij erop ons te trakteren
Het rondje was duurder dan de hele hotelkamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten