We werden vroeg wakker en wachtten op de zon die nog achter de berg aan het twijfelen was. In plaats van mijn tanden te poetsen nam ik een slok whisky. Dat beviel. Dus dronk ik wat er nog over was.
We keken uit over de zee en de zon kwam tegen ons aanleunen.
We maakten een kunstwerk van keien. En pas tegen een uur of een verlieten we onze plek en liepen door richting Muxia. Het was onze laatste dag samen, de volgende ochtend zou de Wizzard om zeven uur de bus nemen en weer terugvliegen naar Engeland. Ik probeerde er niet aan te denken. En hij twijfelde of hij wel naar zijn oude leven terug wilde gaan. Onderweg kocht hij diverse malen wat loten, als hij zou winnen dan kon hij blijven.
We namen een hotel met uitzicht op de zee en ik gaf hem geld zodat hij zich daar wat minder zorgen over hoefde te maken.
Hij raadpleegt om de haverklap een boek met Sacred Path Cards om hem de weg te wijzen. Ik was als de dood dat het boek zou aanbevelen weg te vliegen. Hij was zo in de war, dat hij de verkeerde vragen stelde en zo mogelijk nog meer in de war raakte. Hij zou het de volgende ochtend wel zien. Wakker worden en voelen of hij moest gaan of niet.
Ik zette expres geen wekker. Niet dat hij daarom gevraagd had. Maar toch.
Het zou goed kunnen dat ik wakker zou worden en hij weg zou zijn. Ik had me daarop voorbereid.
Hij was er nog. Het was acht uur.
Hij was er iets beter aan toe, alleen kwam nu het besef wat hij gedaan had: zijn oude leven opgezegd. En er was nog geen nieuw.
Dus gingen we samen op pad om het te zoeken.
Vandaag: Muxia
We keken uit over de zee en de zon kwam tegen ons aanleunen.
We maakten een kunstwerk van keien. En pas tegen een uur of een verlieten we onze plek en liepen door richting Muxia. Het was onze laatste dag samen, de volgende ochtend zou de Wizzard om zeven uur de bus nemen en weer terugvliegen naar Engeland. Ik probeerde er niet aan te denken. En hij twijfelde of hij wel naar zijn oude leven terug wilde gaan. Onderweg kocht hij diverse malen wat loten, als hij zou winnen dan kon hij blijven.
We namen een hotel met uitzicht op de zee en ik gaf hem geld zodat hij zich daar wat minder zorgen over hoefde te maken.
Hij raadpleegt om de haverklap een boek met Sacred Path Cards om hem de weg te wijzen. Ik was als de dood dat het boek zou aanbevelen weg te vliegen. Hij was zo in de war, dat hij de verkeerde vragen stelde en zo mogelijk nog meer in de war raakte. Hij zou het de volgende ochtend wel zien. Wakker worden en voelen of hij moest gaan of niet.
Ik zette expres geen wekker. Niet dat hij daarom gevraagd had. Maar toch.
Het zou goed kunnen dat ik wakker zou worden en hij weg zou zijn. Ik had me daarop voorbereid.
Hij was er nog. Het was acht uur.
Hij was er iets beter aan toe, alleen kwam nu het besef wat hij gedaan had: zijn oude leven opgezegd. En er was nog geen nieuw.
Dus gingen we samen op pad om het te zoeken.
Vandaag: Muxia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten