De Wizzard ging me trakteren, en zoals hij het zo mooi formuleerde: voor mij, door mij. Na het ontbijt gingen we weer een of andere oorkonde halen. Voor mij hoefde dat niet zo nodig, maar ala. Een derde bewijs van onverstoorbaar gedrag kan geen kwaad.
De vrouw achter de balie vond mijn naam mooi, ik vertelde haar wat het betekende, ze vroeg me het te spellen, ik deed het, zag ondersteboven dat ze er Gigthart van maakte en verbeterde haar. Ze wilde een nieuwe oorkonde uit de kast trekken, wat ik niet nodig vond. Toen ik het ding in mijn handen geduwd kreeg zag ik pas dat ik een totaal onherkenbare naam had gekregen.
Daarna liepen we naar boven, naar een kerk waar Santiago vanuit de zee aangekomen was. Na dit viel er niets meer te zien of te ontdekken, wat betreft Santiago dan. Misschien was dit pas het echte einde.
Toch liepen we door, zonder plan. Het maakte niet meer uit waar we uitkwamen. De Wizzard had intussen een nieuw leven: in het nu. Ik vond dat hij dat erg snel voor elkaar had gekregen.
De zee zag er in de diepte weer erg aantrekkelijk uit, we wilden zwemmen, en daalden af door de bramen en kwamen na veel gekras in een baai terecht. Na het zwemmen aarzelden we of we er zouden overnachten. Ik had de afdrukken van zandvlooien gezien, en zag dat niet zo zitten. De Wizzard wilde ook nog graag bij de rivier slapen die verderop zou stromen, dat leek me een perfecte locatie, dus besloten we dat te doen. Alleen kwam de rivier niet, maar wel een voormalig klooster waar een hippiekolonie in leeft.
Het was er prachtig. Een gigantische tuin met oneindig veel bloeiende bomen en planten. Een oude voederbak vol water dat ik weet niet waarheen stroomde, een schommel die ik meteen uitprobeerde, stenen tafels en stoelen, een ezel, kippen en konijnen.
We werden met open armen ontvangen. Hun huis was ons huis. Er leven twaalf mensen. Ze werken in de tuin en knappen het oude klooster op.
Alexandro leidde ons rond. Er was een grote oude keuken, waar Anton al stond te koken, een gigantische kamer met open haard waar je in kan staan, eromheen oude leunstoelen waarin je onmiddellijk wilt verdwijnen met een boek, muziekinstrumenten verzameld in een hoek die mooie avonden beloofden, een slaapkamer met stapelbedden voor de Wizzard en mij en een meditatieruimte.
Overnachten, het eten en drinken, de kleren die er hangen, de sierraden, alles wat je hier graag wilt hebben is donativo.
We gingen buiten bij de vuurplaats zitten en ik complimenteerde een jonge vrouw met haar jurk. Ze vroeg meteen of ik hem wilde hebben. De hippies kwamen uit diverse hoeken en gaten, we werden omarmd en welkom geheten.
Ik keek in de ogen van de Wizzard, naar de veer die hij in zijn muts had gestoken en wist het.
Hij had zijn nieuwe leven gevonden. In het nu. In het voormalige klooster.
Vandaag: San Martino de Ozon
De vrouw achter de balie vond mijn naam mooi, ik vertelde haar wat het betekende, ze vroeg me het te spellen, ik deed het, zag ondersteboven dat ze er Gigthart van maakte en verbeterde haar. Ze wilde een nieuwe oorkonde uit de kast trekken, wat ik niet nodig vond. Toen ik het ding in mijn handen geduwd kreeg zag ik pas dat ik een totaal onherkenbare naam had gekregen.
Daarna liepen we naar boven, naar een kerk waar Santiago vanuit de zee aangekomen was. Na dit viel er niets meer te zien of te ontdekken, wat betreft Santiago dan. Misschien was dit pas het echte einde.
Toch liepen we door, zonder plan. Het maakte niet meer uit waar we uitkwamen. De Wizzard had intussen een nieuw leven: in het nu. Ik vond dat hij dat erg snel voor elkaar had gekregen.
De zee zag er in de diepte weer erg aantrekkelijk uit, we wilden zwemmen, en daalden af door de bramen en kwamen na veel gekras in een baai terecht. Na het zwemmen aarzelden we of we er zouden overnachten. Ik had de afdrukken van zandvlooien gezien, en zag dat niet zo zitten. De Wizzard wilde ook nog graag bij de rivier slapen die verderop zou stromen, dat leek me een perfecte locatie, dus besloten we dat te doen. Alleen kwam de rivier niet, maar wel een voormalig klooster waar een hippiekolonie in leeft.
Het was er prachtig. Een gigantische tuin met oneindig veel bloeiende bomen en planten. Een oude voederbak vol water dat ik weet niet waarheen stroomde, een schommel die ik meteen uitprobeerde, stenen tafels en stoelen, een ezel, kippen en konijnen.
We werden met open armen ontvangen. Hun huis was ons huis. Er leven twaalf mensen. Ze werken in de tuin en knappen het oude klooster op.
Alexandro leidde ons rond. Er was een grote oude keuken, waar Anton al stond te koken, een gigantische kamer met open haard waar je in kan staan, eromheen oude leunstoelen waarin je onmiddellijk wilt verdwijnen met een boek, muziekinstrumenten verzameld in een hoek die mooie avonden beloofden, een slaapkamer met stapelbedden voor de Wizzard en mij en een meditatieruimte.
Overnachten, het eten en drinken, de kleren die er hangen, de sierraden, alles wat je hier graag wilt hebben is donativo.
We gingen buiten bij de vuurplaats zitten en ik complimenteerde een jonge vrouw met haar jurk. Ze vroeg meteen of ik hem wilde hebben. De hippies kwamen uit diverse hoeken en gaten, we werden omarmd en welkom geheten.
Ik keek in de ogen van de Wizzard, naar de veer die hij in zijn muts had gestoken en wist het.
Hij had zijn nieuwe leven gevonden. In het nu. In het voormalige klooster.
Vandaag: San Martino de Ozon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten