Het is heel merkwaardig, maar ik heb het gevoel dat er een totaal andere fase is aangebroken. Niets wat overigens daarop wijst, behalve mijn mentale gesteldheid. En is dat niet het allerbelangrijkste?
Vandaag overvielen me constant diverse gedachten waaruit ik kon opmaken dat ik klaar ben met het bezig zijn met de omgeving. Of liever gezegd voor de mening van anderen, die woester in mijn eigen hoofd rondspookten dan in het brein van die gevreesde derde.
U weet misschien wat dat betekent: (tromgeroffel, slingers, toeters en bellen, maar liever nog een onverschillige stilte, omdat het zo normaal is als het maar zijn kan): ultieme vrijheid.
Dat wil zeggen, lieve mensen, dat ik vandaag, met een aanloopje van 47 jaar en diverse sprongetjes en links en rechts gedartel, de honk heb bereikt. En die honk heet Schijt. En het gaat over meningen die zich zogenaamd vanuit anderen aan mij opdrongen, zich daar nestelden en broeierig gingen zitten doen over mijn reilen en zeilen. De grootste misdadiger - natuurlijk, wist ik ook wel - ik zelf.
Maar ze is weg. Ik was even geneigd om 'hij' te zeggen, maar dat zou flauw zijn.
Ze is vertrokken. Waarom ze deze mooie herfstdag uitkoos weet ik niet, maar ik was het met haar eens.
Dat betekent dat ik die briljante roman ga afleveren die wellicht maar door een handjevol mensen gewaardeerd gaat worden (schijt), dat ik de zindering die ik ervaar als ik denk aan hoe ik in elkaar zit en wat ik allemaal kan, nu ook vol ga uitdragen (schijt als een ander dat niet lukt), ik ga genieten van het inkomen dat ik dankzij mijn boot kan genereren, ik met mijn tieten en reet heen en weer ga zwaaien zonder te denken dat het allemaal minder moet, ik tv-redacteur blijf omdat ik daar onvoorstelbaar goed in ben, de vrijheid intrek en misschien wel nooit meer terugkom.
Nooit meer.
Naast alle pijn die die uitdrukking kan genereren, weet ik hoe mooi ze is.
Omdat het tijd werd.
1 opmerking:
Mooi geschreven! Ik denk dat iedereen die honk vroeg of laat tegenkomt en dat is maar goed ook!
Een reactie posten