Na de inschrijving wandelden we kriskras over het terrein om te beoordelen welke huisjes in aanmerking kwamen voor B&W om in te wonen. We kwamen uiteindelijk helemaal achterin het park terecht en werden beloerd door een man die midden op het pad stond en er geen geheim van maakte dat hij ons in de gaten hield.
Ik werd daar niet anders van.
Daklozen kiezen de leukste huisjes uit voor hun winterretraite, vandaar.
Toen we hem dan passeerden - B&W namen de tijd om elk huisje van commentaar te voorzien - beweerde ik dat we 'goed volk' waren. Hij nam het onmiddellijk aan. En dat is prettig. Het scheelt een hoop gedoe.
We mochten zijn huisje komen bekijken.
Op het terras had S een ligbad ingegraven zodat je lekker in de tuin met een glas cognac kon liggen badderen. Dit laatste verzin ik erbij, zo'n type was het nou ook weer niet. En ik zag aan W dat hij dit maar een slap aftreksel vond van de ton die hij mij aan het opdringen is, en waarover ik inmiddels ruimschoots 'om' ben omdat ik mezelf al als een bosnimf naakt in de maan zie baden in het donkerste hoekje van de tuin, omringd met varens en hortensia's. En wie weet zal ik daar dan op een gegeven moment van puur geluk een buikdansje bij uitvoeren. Dat zag ik S nog niet zo snel doen.
Een ligbad is toch totaal iets anders dan een ton. Pompom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten