A ligt zwetend onder een deken op de bank. Heel zielig voor hem. En voor mij. Ik doe zijn huishouden. Dat doe ik braaf en graag. Maar het moet wel gezien en bewonderd worden, anders vind ik er niets meer aan.
Dus af en toe snottert hij vanonder een klamme deken hoe fantastisch ik voor hem zorg en hoe fijn dat allemaal is. En kom ik weer vrolijk aanparaderen met kopjes soep en thee, wil ik weten of hij wel genoeg drinkt, ruim ik de vaatwasser in en uit, kook (was en strijk ik zou ik hier graag aan toevoegen, maar dat is echt niet het geval).
Ik ben zelf erg onder de indruk. A ook. Al moet dat niet te grote vormen aannemen, want dan krijgt hij het natuurlijk ook te horen. Dat het verschil met normaal nou ook weer niet zo groot is, dat ik sowieso erg veel doe, enz.
Ik verwacht dat hij heel snel weer beter zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten