Ik belde met de Iceman om af te spreken wanneer we elkaar konden zien. 'Nu!' zei hij onmiddellijk. Ik was niet in staat in 'Nu!', maar zei dat ik om 17.30 bij hem kon zijn.
Om 17.15 gaat mijn telefoon.
'Caroline, waar zit je?'
Dat was de opmaat voor de avond.
Hij had verteld dat ik bij binnenkomst op het terrein meteen rechts moest en dan links. Het was precies andersom.
Ik had wijn meegenomen, deels op zijn verzoek, maar hij had geen kurkentrekker. Ik ken niemand van boven de twintig zonder kurkentrekker.
Een gesprek met hem gaat niet-lineair. Hij stelt een vraag, kijkt je zeer indringend aan en stelt dan midden in je verhaal weer een volgende vraag of begint zelf plotseling halverwege een eigen verhaal. Spanningsboog van maximaal 4 minuten.
En als hij het dan opbrengt naar je te luisteren, begint hij heel diep te ademen. Veel geluid. Ik raakte een tikje afgeleid. Dacht eerst dat hij het deed om mij te laten inzien dat mijn ademhaling veel te hoog zat. 'O, nee hoor, ik vind het gewoon lekker.'
Af en toe loopt hij even de tuin in om op zijn handen te gaan staan - Jij kan niet op je hoofd staan, hè?' - om zijn glas weer op te pakken, en dan is hij misschien in staat om 5 minuten zijn aandacht erbij te houden.
Ik stelde voor om iets van zijn technieken in mijn kinderboek te gebruiken, hij vond het een perfect idee. Alleen had hij niet goed geluisterd. Hij wilde de kinderen laten klimmen en boomhutten bouwen. Die kinderen konden dan in, 'Kom eens mee,' die boom bouwen, of in die, 'kijk maar, die is makkelijker.'
'We hebben het over ernstig zieke kinderen, hè?' zei ik.
'Ja. Ze kunnen de spullen aangeven. En dan moet er minimaal een plankier zijn gebouwd, zeiltje erover en dan kunnen ze er slapen. Je hebt trouwens geluk, normaal laat ik bezoek de boom in klimmen. Zal ik het even voordoen?'
Om 17.15 gaat mijn telefoon.
'Caroline, waar zit je?'
Dat was de opmaat voor de avond.
Hij had verteld dat ik bij binnenkomst op het terrein meteen rechts moest en dan links. Het was precies andersom.
Ik had wijn meegenomen, deels op zijn verzoek, maar hij had geen kurkentrekker. Ik ken niemand van boven de twintig zonder kurkentrekker.
Een gesprek met hem gaat niet-lineair. Hij stelt een vraag, kijkt je zeer indringend aan en stelt dan midden in je verhaal weer een volgende vraag of begint zelf plotseling halverwege een eigen verhaal. Spanningsboog van maximaal 4 minuten.
En als hij het dan opbrengt naar je te luisteren, begint hij heel diep te ademen. Veel geluid. Ik raakte een tikje afgeleid. Dacht eerst dat hij het deed om mij te laten inzien dat mijn ademhaling veel te hoog zat. 'O, nee hoor, ik vind het gewoon lekker.'
Af en toe loopt hij even de tuin in om op zijn handen te gaan staan - Jij kan niet op je hoofd staan, hè?' - om zijn glas weer op te pakken, en dan is hij misschien in staat om 5 minuten zijn aandacht erbij te houden.
'We hebben het over ernstig zieke kinderen, hè?' zei ik.
'Ja. Ze kunnen de spullen aangeven. En dan moet er minimaal een plankier zijn gebouwd, zeiltje erover en dan kunnen ze er slapen. Je hebt trouwens geluk, normaal laat ik bezoek de boom in klimmen. Zal ik het even voordoen?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten