Een slim bevestigingssysteem had ik nog niet bedacht, net zomin als het vinden van een charmante en vooral lenige manier om de kayak in te komen vanaf mijn boot. Met de priemende ogen van de buurman in mijn rug, lukte het me toch om er in te belandden zonder om te slaan.
Het is iets geweldigs om zo laag over het water te scheren - als ik er eenmaal in zit, heb ik volgens een Afrikaanse outdoor guide 'The best female strike ever seen.'
Ik was de hoek nog niet om of ik werd uitgenodigd door een man die op het dak van zijn woonboot aan het bbq'en was. Er zaten zo'n tien mensen op een stukje vlees te wachten.
Ik had net gegeten, maar belangrijker was dat ik zo snel niet zag hoe ik op een enigszins normale manier de kayak kon verlaten. Ik zag me al hangend aan zijn polsen, terwijl ik intussen de kayak met mijn voeten bij me probeerde te houden. En dat voeten en armen dan tergend langzaam steeds verder van elkaar verwijderd werden.
Ik zei nee. En had daar spijt van. 'Misschien op de terugweg,' had ik nog lafhartig gezegd. Er wel lief bij gelachen. Zoiets gebeurt me tenslotte niet elke dag.
Tijdens mijn tocht besloot ik inderdaad op de terugweg langs te gaan. Dan maar spartelen of een duik. Maar doordat ik een verkeerde afslag nam, werd mijn tocht veel langer dan gepland, was het al bijna donker en waren mijn heupen aan het protesteren. Ik ging niet.
Maar de cirkel werd wel weer mooi rondgemaakt door dezelfde buurman die, toen ik mezelf plat op mijn buik op mijn terras hees, keihard: 'Charmant!' riep.
Het is iets geweldigs om zo laag over het water te scheren - als ik er eenmaal in zit, heb ik volgens een Afrikaanse outdoor guide 'The best female strike ever seen.'
Ik was de hoek nog niet om of ik werd uitgenodigd door een man die op het dak van zijn woonboot aan het bbq'en was. Er zaten zo'n tien mensen op een stukje vlees te wachten.
Ik had net gegeten, maar belangrijker was dat ik zo snel niet zag hoe ik op een enigszins normale manier de kayak kon verlaten. Ik zag me al hangend aan zijn polsen, terwijl ik intussen de kayak met mijn voeten bij me probeerde te houden. En dat voeten en armen dan tergend langzaam steeds verder van elkaar verwijderd werden.
Ik zei nee. En had daar spijt van. 'Misschien op de terugweg,' had ik nog lafhartig gezegd. Er wel lief bij gelachen. Zoiets gebeurt me tenslotte niet elke dag.
Tijdens mijn tocht besloot ik inderdaad op de terugweg langs te gaan. Dan maar spartelen of een duik. Maar doordat ik een verkeerde afslag nam, werd mijn tocht veel langer dan gepland, was het al bijna donker en waren mijn heupen aan het protesteren. Ik ging niet.
Maar de cirkel werd wel weer mooi rondgemaakt door dezelfde buurman die, toen ik mezelf plat op mijn buik op mijn terras hees, keihard: 'Charmant!' riep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten