Tussen 13.00-14.30 uur zouden er 30 dozen vol Russisch water op de boot worden afgeleverd, en daarna zou ik linea recta met een gloednieuw boek onder mijn arm geklemd door naar Margreet Dolmans vensterbank.
Het liep anders.
Om 14.30 belde ik om te vragen waar de vrachtauto bleef. Die bleek al te zijn geweest, maar had de gracht niet op gekund met de aanhang. Een heel vaag verhaal. En even de moeite nemen om mij daarvan op de hoogte te stellen was er ook niet bij geweest.
Als uitgever moet ik natuurlijk wat assertiever gaan optreden. Ik had op een koerier moeten staan. Maar tegen de tijd dat ik dat met mijn slome hoofd had bedacht was het te laat. Dus moest ik met een oud exemplaar en een A4tje met daarop de voorkant van het nieuwe aanschuiven.
Maar het was wel erg gezellig in de vensterbank met Margreet.
Misschien juist omdat ik nog niet zo uitgeverig ben.
Het liep anders.
Om 14.30 belde ik om te vragen waar de vrachtauto bleef. Die bleek al te zijn geweest, maar had de gracht niet op gekund met de aanhang. Een heel vaag verhaal. En even de moeite nemen om mij daarvan op de hoogte te stellen was er ook niet bij geweest.
Als uitgever moet ik natuurlijk wat assertiever gaan optreden. Ik had op een koerier moeten staan. Maar tegen de tijd dat ik dat met mijn slome hoofd had bedacht was het te laat. Dus moest ik met een oud exemplaar en een A4tje met daarop de voorkant van het nieuwe aanschuiven.
Maar het was wel erg gezellig in de vensterbank met Margreet.
Misschien juist omdat ik nog niet zo uitgeverig ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten