De vloer van het concertgebouw was leeg op vier vleugels na. Mensen rolden hun matje uit en gingen liggen. Die tegenstrijdigheid: het chique concertgebouw en allemaal mensen in makkelijke kleding op matjes alsof we met z'n allen aan het kamperen waren.
Canto Ostinato duurde anderhalf uur. Het was fantastisch. Om daar op een heel zacht matrasje onder Bartok te liggen kijken naar het plafond van de zaal, waar allerlei lichtpatronen werden geprojecteerd. Het leek alsof ik naar het plafond getrokken werd om daar een poosje heen en weer te zweven.
Ik dacht aan de eerste vergadering waar iemand, een leuk iemand, voorstelde om een ligconcert te houden en hoe de rest van het gezelschap op tilt ging omdat zoiets not done is. En hoe die leukerd dus blijkbaar een prettig vasthoudend karakter heeft. En nu tevreden achterover kan leunen.
Canto Ostinato duurde anderhalf uur. Het was fantastisch. Om daar op een heel zacht matrasje onder Bartok te liggen kijken naar het plafond van de zaal, waar allerlei lichtpatronen werden geprojecteerd. Het leek alsof ik naar het plafond getrokken werd om daar een poosje heen en weer te zweven.
Ik dacht aan de eerste vergadering waar iemand, een leuk iemand, voorstelde om een ligconcert te houden en hoe de rest van het gezelschap op tilt ging omdat zoiets not done is. En hoe die leukerd dus blijkbaar een prettig vasthoudend karakter heeft. En nu tevreden achterover kan leunen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten