R kwam koken. En het mooie was dat ik deze keer niet hoefde mee te doen. Geen snij-opdrachten, geen glazen poleren, geen oven-instructies, helemaal niets.
Ziek zijn heeft natuurlijk ook zijn voordelen.
R was totaal ingetuned op mijn staat van ellende. Hoewel, nog niet helemaal voor de volle honderd procent. Hij zwaaide mij net te vaak met zijn mega grote koksmes (speciaal voor de gelegenheid meegenomen omdat mijn keukenuitrusting niet voldoet), en elke keer greep ik naar mijn dichtstbijzijnde borst. Toevallig ook de zwakste schakel in het geheel.
Maar ala. Alles heeft een andere kant. Al is het maar dat hij en zijn man voor mij kwamen zorgen en dat ik iedere keer kon roepen dat ik zielig ben want kankerpatiënt, dus niemand die mij nog tegenspreekt of rondcommandeert.
Ze zijn weg en het was fijn. De - voor het eerst in mijn leven gekochte zakdoekjes omdat wc-papier te hard werd - waren niet meer nodig. Alleen denk ik toch dat ik misschien nog net wat harder moet werken aan het bereiken van hetzelfde effect zonder ziektebeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten