Spuiten

De vriendin van T belt de dealer. Regeren is vooruit bestellen, en de ervaring leert dat het op Koninginnedag zelf niet meer te doen is. T&S zijn benieuwd wat ik van de dealer vind. Hij heeft namelijk een Spartamet. Dat vindt T erg goed. Een dealer op een Spartamet. 

De man kwam binnen, zag er uit als iemand die een antiquariaat runt, en bloedde, iets waar S hem op moest wijzen. De tafel druppelde onder.
Hij was door een dobermann gebeten.

Vanaf de bank meende ik dat hij een tetanusinjectie moest gaan halen. Hij vond dat onzin, het was een wondje van niets, maar kwam toch voor de zekerheid even zijn bloedende vinger aan mij laten zien. Ik vond dat niet prettig, vooral niet omdat hij zijn hand boven de bank - mijn tijdelijke bed met wit laken - hield. Toch bleef ik ferm herhalen dat die injectie nodig was.
De dealer had er echt geen tijd voor. En hij zag het trouwens ook niet zo zitten, zo'n spuit.
Ik, heel serieus: 'Je moet er even door heen.' Maar daar moest ik zo onbedaarlijk om lachen, omdat hij niet wist dat ik afgelopen donderdag het hele ziekenhuis op zijn kop had gezet om een naald.

De dealer keek me aan en ik kon zien dat hij zich van alles afvroeg. Hij zweeg.
Toen draaide hij zich om en verdween. Op zijn Spartamet.