Gisteren reden ze me met bed en al met een noodgang door de gangen naar de OK (botsten maar 1x keihard tegen een kast aan, maar ik lag eigenlijk wel lekker met een pilletje in mijn mik en stootkussens in mijn rug). Met bril nog op omdat ik wilde checken of degenen waar ik mijn vertrouwen op had gevestigd er ook daadwerkelijk zouden zijn. Klein gevalletje hevige controledrang.
Er werd een time-out procedure gevolgd en de anesthesist nam de checklist met me door. Ongeveer hetzelfde als een Boeing 747 starten.
Hij wilde weten wie ik was (alsof dat niet op dat bandje stond, nota bene met barcode en al), maar door het pilletje gaf ik overal vrolijk antwoord op. Al was het wel zo dat ik na een procedureel ongewenst antwoord tot de orde werd geroepen, en ze me daarna meteen een zuurstofkap opzetten.
Het ging te snel, ik had er niet op gerekend en het
pilletje stopte acuut met de werking. De assistent zag het en raadde me
aan om uit de grote hoeveelheid mannen die er stond eentje uit te
kiezen en zijn hand te pakken.
Ik vond het een goed idee. Het
komt niet elke dag voor dat je de keuze uit diverse mannen hebt die je onverdeeld zullen steunen.
Altijd doen wat de dokter zegt.
Na even het effect van één lieve hand gevoeld te hebben, greep ik ongegeneerd naar nog een leuke hand. Ik dacht wel: arme kerels, klam en zweterig die handen van mij. Maar het deed er even niet toe. Ik was als de dood dat ik halverwege plotseling al die leuke mannen aan het werk zou zien.
Toen ik genoeg aandacht had gekregen liet ik pas los.
Dat duurde best lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten