De koningin had zich zo verheugd om met mij het tegelpad af te lopen - zij in een fladderig jurkje, ik in een fladderig jurkje - tot de splitsing en dan eerst links af te slaan om te lezen wat de mensheid moet weten, weer terug te lopen, opnieuw te beginnen en dan rechtsaf te slaan.
De koningin had zich zo verheugd op haar laatste openbare optreden.
Met mij.
Met mij.
Het mocht niet zo zijn.
Ze is er kapot van. Ze laat dat niet merken.
En van de RVD mag ik daar niets, maar dan ook niets over zeggen.
Dus zeg ik niets.
B zelf echter, drukte me op het hart dat ik de winnende tekst toch zou publiceren.
Alles voor B!
Ik zie het
pentimento onder de vleugelnootboom en blaas. Blaas de lagen die er niet toe
doen voorzichtig weg. Ik had het nodig, de vernis, maar ben gekomen tot daar
waar het pad zich splitst
en citeer
zacht de oude meesters om zelf een nieuwe te worden.
en kies voor
de kunst van mijn vader, zijn vader, diens vader. Want alleen
- zonder geschiedenis - loop ik dood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten