De gele MRI-tunnel straalde me al tegemoet. De twee verpleegkundigen waren ongelofelijk lief omdat ik op de vraag: bent u claustrofobisch, heel groot JA! had ingevuld.
We overlegden de te voeren strategie.
Of ik muziek op de koptelefoon wilde.
Klassiek graag.
De tweede verpleegkundige was het er niet mee eens. Ik moest opdrachten uitvoeren en met muziek was te onrustig.
Goed, zou ik het zonder doen.
De tweede keus was wel of geen oogmasker op. Ik twijfelde. Ze zei: 'Ik doe hem gewoon half over je ogen, zie je ook nog wat licht en kun je niet recht naar boven kijken.'
Leek me een prima middenweg.
Langzaam rolde de brancard de tunnel in.
Ik zag per ongeluk hoe dicht de bovenkant op mij af kwam en wilde nog snel de lap helemaal over mijn ogen schuiven, maar de tunnel was zo nauw, dat ik mijn arm niet meer kon tillen.
Mind over matter, hield ik mezelf voor en kneep mijn ogen dicht. Ik probeerde niet te denken aan hoe dicht de bovenkant bij de onderkant lag. Ook niet dat dit een perfect martelwerktuig zou zijn. Heel langzaam die wanden naar elkaar toe laten schuiven...
Het ging. Er brak een lawaai los van galopperende paarden. Dus voegde ik daar maar wat mooie prairiebeelden bij.
Plotseling schalde er knalharde klassieke muziek door de koptelefoon. Ik schrok me helemaal kapot. En riep dat ik dat niet wilde.
Ze hoorden me niet.
Ik riep harder. Geen reactie.
Ik riep nog harder. Niets. En in de alarmbal wilde ik niet knijpen, want ik dacht dat ze me er dan onmiddellijk uit zouden halen, en ik wist dat ik dan never nooit meer terug die buis in zou gaan.
Het ging maar door. Ik lag in mijn eigen doodskist naar lucht te happen.
Het onderzoek zou drie kwartier duren.
En met de muziekkeuze was ik het ook al niet eens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten