Met lood in mijn schoenen ging ik naar de tuin om tot me door te laten dringen hoe erg het was zonder dat de buren er waren. Het was erg. Zo erg dat ik er een potje van ging zitten janken, wat ik idioot vond van mezelf, maar ala, je bent een vrouw of je bent het niet.
Toen kwam de buurvrouw.
Toen zaten we allebei te janken.
En toen was alles goed. En kon ik de boel weer relativeren en mezelf belachelijk maken en vertrouwen dat die hele kale bende vast sneller weer tot een oase omgetoverd zou worden dan ik vanuit was gegaan.
Toen zaten we allebei te janken.
En toen was alles goed. En kon ik de boel weer relativeren en mezelf belachelijk maken en vertrouwen dat die hele kale bende vast sneller weer tot een oase omgetoverd zou worden dan ik vanuit was gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten