K (11) is het vriendje van M (12). Hij wil agent worden. Hij weet dat al twee jaar. Dus nam ik hem mee voor een rondleiding bij het cellencomplex van de politie.
Wat een feest. En wat eenvoudig om een kind de ervaring van zijn leven te geven.
Ik haalde hem op en hij vertelde dat hij én zijn geluksbroek én zijn gelukssweater had aangetrokken. We parkeerden op de politie fietsten parkeerplaats. Dat vond hij al stoer.
"Mag niemand anders hier staan? Krijgen ze dan een bekeuring?'
We werden ontvangen door een brigadier. Ik had geen idee, let nooit op de strepen, maar K somde even voor me op hoe het zit met de rangen. Hij wilde meteen weten of het nieuwe wapen, de Walther P99Q-NL, beter beviel dan de Walther P5. En hoe het zat met de nieuwe kleding. Of de brigadier wel eens uit zijn oude broek was gescheurd toen hij door zijn knieën ging. En of hij wel eens op iemand geschoten had.
De broek en trui werkten, want het was erg druk. Er zaten veel boeven in de cellen - die we geen boeven maar verdachten moesten noemen - het alarm ging af en er zat zelfs iemand in de isolatiecel. Allemaal te zien op de schermen.
Ik vroeg K of hij even alleen in een cel opgesloten wilde worden, of dat hij dat misschien eng vond. Hij vond het niet eng. We sloten hem op. Achteraf bleek dat hij het toch wel eng vond.
Daarna mochten we in de ruimte naast de verhoorkamer stiekem meekijken achter de doorkijkspiegel. De verdachte werd precies op dat moment agressief.
K genoot.
Hij kreeg een waardenzak mee, een tandenborstel waar de tandpasta al op zit, een boevenkammetje, boevenzeep en een scheurhemd.
Hij moet die trui en broek nooit meer uittrekken. Want daarna mochten we ook nog een kijkje nemen op de zeer hectische meldkamer van 112.
Wat een feest. En wat eenvoudig om een kind de ervaring van zijn leven te geven.
Ik haalde hem op en hij vertelde dat hij én zijn geluksbroek én zijn gelukssweater had aangetrokken. We parkeerden op de politie fietsten parkeerplaats. Dat vond hij al stoer.
"Mag niemand anders hier staan? Krijgen ze dan een bekeuring?'
We werden ontvangen door een brigadier. Ik had geen idee, let nooit op de strepen, maar K somde even voor me op hoe het zit met de rangen. Hij wilde meteen weten of het nieuwe wapen, de Walther P99Q-NL, beter beviel dan de Walther P5. En hoe het zat met de nieuwe kleding. Of de brigadier wel eens uit zijn oude broek was gescheurd toen hij door zijn knieën ging. En of hij wel eens op iemand geschoten had.
De broek en trui werkten, want het was erg druk. Er zaten veel boeven in de cellen - die we geen boeven maar verdachten moesten noemen - het alarm ging af en er zat zelfs iemand in de isolatiecel. Allemaal te zien op de schermen.
Ik vroeg K of hij even alleen in een cel opgesloten wilde worden, of dat hij dat misschien eng vond. Hij vond het niet eng. We sloten hem op. Achteraf bleek dat hij het toch wel eng vond.
Daarna mochten we in de ruimte naast de verhoorkamer stiekem meekijken achter de doorkijkspiegel. De verdachte werd precies op dat moment agressief.
K genoot.
Hij kreeg een waardenzak mee, een tandenborstel waar de tandpasta al op zit, een boevenkammetje, boevenzeep en een scheurhemd.
Hij moet die trui en broek nooit meer uittrekken. Want daarna mochten we ook nog een kijkje nemen op de zeer hectische meldkamer van 112.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten