23-06-2015

Meebewegen

Afgezien van de schuttingman en zijn sporen is het slagveld in de buurtuin groot. Zo groot dat ik echt alle zeilen moet bijzetten om te reshuffelen. Mijn gedachten.
Ze moeten de kant op van: dit duurt maar een paar jaar. Er is nu meer licht. De border kan nu beter groeien. Het was te verwachten dat ze de tuin aan jouw kant totaal plat zouden leggen. Hun zaak.

Het lukt me niet.
Die gedachten winnen het niet van: @#!#@&%^$@ de buren kunnen me nu altijd zien. De mensen die voor op het pad langslopen ook. Niks privé meer.
Weg mijn totaal verstilde ochtendrondjes in badjas met koffie door mijn tuin. Weg het naakt uit de douche lopen om me midden in het huisje rustig aan te kleden. Weg dat niemand ziet dat ik bezoek heb. Weg het feit dat niemand, maar dan ook niemand kan zien waar ik mee bezig ben. Weg mijn zachte mompelen tegen het groen. Het vrijuit hoepelen. Weg prachtige silhouetten van de bomen tijdens de avondval. Weg mijn avondhoekje ingebouwd onder de meidoorn en sparren.
Allemaal weg.




Geen opmerkingen: