De kerk was groot en koud en de muren waren helemaal vol geschilderd met uitgemergelde taferelen die je sowieso elke lust tot leven ontneemt. De dienst duurde eindeloos, dus heb ik elke schildering uitgebreid kunnen bekijken, als de pastoor mij tenminste niet afleidde met zijn teksten en gezang.
Tot op het bot verkleumd moesten we wachten tot de crematie zou beginnen, in die tijd aten F en ik heel snel een broodje kroket terwijl we zin hadden in witte wijn en zalmsandwiches.
Daarna nog naar het huis van de overledene. Ik vroeg aan haar achterkleinkind of ze vaker op begrafenissen was geweest. Was ze niet. Deze was tenminste de eerste die ze zich herinnerde.
'En, hoe herinner je je deze?'
'Vooral heel zielig. Ik vond dat rare koekje zo gek smaken.'
'Was het vies? Ja, dan vind ik dat ook erg zielig. Ik heb het niet geproefd.'
'Waarom niet?'
'Omdat ik niet geloof.'
Ze kijkt me aan, ze kent me niet, dus weet niet zo goed wat ze moet denken.
'En omdat ik geen zin heb in oude koekjes.'
Ze lacht. Daar kan ze zich van alles bij voorstellen. Gerustgesteld gaat ze weer spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten