Afgelopen weekend werden acht kinderen van Studio 52nd uit Amsterdam Oost gekoppeld aan buddy's die ze hielpen met het schrijven van een filmscript. We reden in busjes naar Tuitjenhorn, dat het bestond vond ik al een verrassing, en daar streken we neer in een prachtige boerderij.
Het was perfect geregeld. De kinderen hadden les gehad in scenario schrijven, ze wisten de belangrijkste scenariowetten en hadden er zin in.
Mijn spanningsboog blijkt
precies even lang te zijn als die van de kinderen, dus net als ik dacht
'mijn god', werden we weer geroepen om op een veld rond te rennen en
spelletjes te doen. Dat wil ik voortaan op kantoor ook.
Wij hadden strenge instructies gekregen dat we de kinderen niet mochten overrulen met betere ideeën. Terwijl ik dacht dat dat een makkie zou zijn, had ik de grootste moeite om mijn grote mond te houden. Maar het lukte.
Ik stelde geen sturende vragen, nou ja, soms, hield me in als ik iets briljants voor me zag, beet mijn tong af als ik een betere oplossing had of iets ontzettend grappigs bedacht en stimuleerde mijn pupil het beste uit zichzelf te halen.
Dat was mijn eigen training.
Komt de regisseur op zondag bij ons zitten, hoort het scenario aan, en klapt er zonder gêne drie mega goede ideeën uit.
Tja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten