Het heeft nog niet eens 24 uur geduurd, het bestaan zonder mijn mobiele telefoon. Maar gedurende die tijd zagen mijn bezigheden er opeens heel anders uit.
Het fietsen naar de Houthavens zonder te weten of degene die mij zou komen ophalen nu wel of niet voor niets zou komen. Het niet hoeven uitzetten tijdens de voorstelling. Het niet hoeven aanzetten na de voorstelling. Het niet hoeven lezen van de boodschappen die gestuurd waren tijdens de voorstelling. Het terug fietsen in het donker zonder de geruststelling van 112 in mijn binnenzak. Het moeten doen zonder het leggen van een woord van minimaal 24 punten. Geen welterusten app. Het zetten van een echte wekker. Hoe werkt die ook al weer. Geen goedemorgen app. Geen smsjes. Geen telefoontjes. Geen foto's. Geen mailtjes. Geen muziek.
Natuurlijk is het rustig. Wachten wordt opeens echt wachten. Alleen wordt echt alleen. Dat zal allemaal wel heel goed zijn voor een mens, en voor mij in het bijzonder, maar toch ben ik wel heel erg blij dat ik nu weer volop verbonden ben met de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten