Mijn broer zit op zijn stoepje mijn roman te lezen. Zijn dochter van zeven heeft een vriendinnetje te spelen. Dat vriendinnetje loopt langs hem naar buiten, staat met een ruk stil en zegt:
'He! Dat is jouw zus!'
Op zich al knap voor een meisje van zeven dat mij maar twee keer heeft gezien.
Ze kijkt naar de foto.
'Weet ze dat wel?'
Mijn broer beaamt dat. 'Ze heeft het zelf geschreven.'
Daar denkt ze even over na.
'Is het een goed boek?'
'Ik heb pas een paar bladzijden gelezen, maar tot nu toe vind ik het erg goed.'
Ze is gerustgesteld en gaat over tot de orde van de dag. Op straat spelen.
Zo'n kind had ook in mijn boek voor kunnen komen, maar er zat al een ander in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten