Interview

Vandaag werd ik voor het eerst geinterviewd. We zaten in de zon op de Nieuwmarkt en het beviel me wel, dit nieuwe leven. Ik kon mijn neiging hem vragen te stellen (eens een redacteur, altijd een redacteur) niet onderdrukken, dus of er veel over mijn boek in het uiteindelijke stuk terecht komt is de vraag. Ik had in ieder geval veel plezier. Hij ook.

Op een gegeven moment zei hij: 'O, nu komt er een goede vraag.'
Ik moest daar erg om lachen, maar het was waar. 
Of ik voorbeelden had van zinnen waarbij ik echt juichend achter mijn computer had gezeten.
Die waren er. Ik kon meteen twee noemen.

De beginzin:
"Ik ben tamelijk dik en redelijk lui."

En:
"Ik geloof niet in schuld. Ik geloof in onvermogen."

Ik was wederom erg tevreden. 
Maar toen paste hij 'mijn' trucje toe. Soms eindig ik een interview met: 'En welke vraag had ik je eigenlijk moeten stellen?'
Een luie vorm van bang zijn iets gemist te hebben.
Hij deed er een schepje bovenop.
'Welke vraag zou jij jezelf nooit stellen, en welke wel.'

Ik heb hem geen antwoord gegeven.