J. is mij gisteren totaal vergeten. Zij dacht dat het vandaag dinsdag was. Dus treffen we elkaar vandaag. Het moment dat ik refereer aan het feit dat ik jarig was, schrikt ze.
'Was je jarig? Mijn god, wat een cadeau! Ik dacht dat we samen zouden borrelen, een volle boot had ik verschrikkelijk gevonden! Ben ik mooi voor die ellende behoed!'
Ik neem een voorzichtige slok. Iedereen is anders, denk ik nog. Maar tegelijkertijd denk ik ook aan mijn vrienden die haar vast heel hartelijk door zo'n lastige avond zouden hebben geholpen.
'Heel gek,' zegt ze nog, 'Ik had: crematie mensen aloha in mijn telefoon staan.'
Dan was ik zelf waarschijnlijk ook niet gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten