G. ging trouwen. Dat deed ze met haar jeugdliefde. Haar sinds-vandaag-man kreeg op zijn 15e het advies van een goede vriend in godsnaam een relatie met haar te 'nemen'. Hij werd gek van het uit-aangedoe. Praktisch blijven, dacht hij. Een goede raad. Dat nemen is gebleven.
Dus stond ik voor de kerk te wachten. Bij de aankomst van de oude eend raakte ik geemotioneerd. Het uitstappen van de vader. Tranen. Het uitstappen van de bruid. Huilen. Het weggeven van de dochter....
Ik ben niet goed in bruiloften. Er ontstaat een oerkramp die eruit moet. Het liefst lag ik op de stenen vloer van de kerk een uitbundig potje te grienen. Als het niet zo raar zou staan.
R. heeft me ter plekke overtuigd van het feit dat ik het trouwen hierom niet achterwege moet laten. Hij bood aan de tissues te bedienen. Wat mij betreft een doorslaggevend aanbod.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten