Ik had A al jaren eerder kunnen ontmoeten. We volgden dezelfde lijnen door de stad. Niet de gangbare paden, maar de achterafsteegjes, de doodlopende grachten, de omloop-routes.
Toch is dat nooit gebeurd. We moesten eerst nog het een en ander ontdekken en hier en daar wat van ons afschudden. Tenslotte kwamen we elkaar tegen, ergens ver buiten de stad. Op een plek waar geen van ons tweeen eerder was geweest.
En nu het zo is, gaat de tijd de verdieping in. En weet ik dat die eindeloze vertraging ergens heel erg goed voor was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten