Vooraf vonden wij het een prettig idee dat er geen pauze in de opera Emilie zat. De Finse sopraan Karita Mattila is een wereldster, dan taal je niet naar een glas wijn tussen de bedrijven door.
Ik deed hard mijn best open te staan voor een onnavolgbaar irritant geheel in een schitterend decor, toen er plotseling een hard gekreun opsteeg. Een man in nood. Het hoort erbij, dacht ik. Toch was de timing wat merkwaardig. Het roepen hield aan en achter de regietafel werd men onrustig. Toen verstomde de schreeuw om hulp.
Door dit intermezzo duurde de anderhalf uur een fractie korter dan onoverkomelijk eindeloos. Niet het lijden van Karita maar van deze man was hetgene dat me werkelijk raakte. Dat was echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten