De app komt binnen op het moment dat:
-De laden (6) onder mijn bed zijn opengetrokken en niet meer in het systeem willen passen (begrijp ik ook nog);
-Ik bij geen van mijn wastafels (2) kan;
-Mijn matras uit pure nood in de zitkamer is gelegd;
-De inhoud van de keukenkasten buiten de keukenkasten her en der verweest staat te zijn;
-De papieren op mijn bureau geen stapels individuele wolkenkrabbers meer vormen (mijn denialmethode);
-de inhoud van de kledingkast zich niet meer in de kast bevindt.
En dan laat ik mijn geestelijke gemoedstoestand nog achterwege.
Hoe het met me gaat.
De eerste app terug was nog een van schouders eronder. En dat is nu juist precies hetgeen ik niet meer trek. Dat eeuwige positief zijn. Sterk zijn. Je hebt het zelf in de hand... Jazeker, maar NU NIET.
De tweede app was geweldig.
S herkende het. En dan moest hij ook nog es iedere keer weer spiritueel zijn en analyseren waar al die woede en angst (of woede=angst) vandaan kwam.
Ik kikkerde meteen op. Ik werd gehoord.
Helemaal toen hij appte dat zelfmedelijden af en toe heel nodig en menselijk is.
Ik berichtte terug over degenen die gedurende de chemo - tijdens de sporadische momenten dat ik het niet meer zag zitten - los gingen dat ik wel PO-si-TIEF moest blijven, dat er anders geen houden meer aan was.
Ja, aan hun onvermogen. Aan het feit dat zij niet in staat waren om even heel diep adem te halen om een fractie van de angst, onmacht en pijn te ervaren die ik voelde. Nee, het moest allemaal positief zijn, anders kreeg je kanker. Als ik dat niet al had.
-De laden (6) onder mijn bed zijn opengetrokken en niet meer in het systeem willen passen (begrijp ik ook nog);
-Ik bij geen van mijn wastafels (2) kan;
-Mijn matras uit pure nood in de zitkamer is gelegd;
-De inhoud van de keukenkasten buiten de keukenkasten her en der verweest staat te zijn;
-De papieren op mijn bureau geen stapels individuele wolkenkrabbers meer vormen (mijn denialmethode);
-de inhoud van de kledingkast zich niet meer in de kast bevindt.
En dan laat ik mijn geestelijke gemoedstoestand nog achterwege.
Hoe het met me gaat.
De eerste app terug was nog een van schouders eronder. En dat is nu juist precies hetgeen ik niet meer trek. Dat eeuwige positief zijn. Sterk zijn. Je hebt het zelf in de hand... Jazeker, maar NU NIET.
De tweede app was geweldig.
S herkende het. En dan moest hij ook nog es iedere keer weer spiritueel zijn en analyseren waar al die woede en angst (of woede=angst) vandaan kwam.
Ik kikkerde meteen op. Ik werd gehoord.
Helemaal toen hij appte dat zelfmedelijden af en toe heel nodig en menselijk is.
Ik berichtte terug over degenen die gedurende de chemo - tijdens de sporadische momenten dat ik het niet meer zag zitten - los gingen dat ik wel PO-si-TIEF moest blijven, dat er anders geen houden meer aan was.
Ja, aan hun onvermogen. Aan het feit dat zij niet in staat waren om even heel diep adem te halen om een fractie van de angst, onmacht en pijn te ervaren die ik voelde. Nee, het moest allemaal positief zijn, anders kreeg je kanker. Als ik dat niet al had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten