Het thema is dood. Daar gisteren met W een goed gesprek over gevoerd. Het was naar aanleiding van de documentaire Wakker in een boze droom, over drie vrouwen met borstkanker, die nogal heftig bij mij binnen kwam. Een van de vrouwen overlijdt.
We hadden het over het feit dat je het merkt als iemand gaat sterven. Alsof diegene zich al in zichzelf aan het terugtrekken is. De wereld om hem heen is niet meer van belang. Er wordt voorbereidend werk gedaan.
W vertelde ook dat als mensen gaan sterven de zijkanten van de neus invallen. Iets met de neusvleugels. Van dat detail was ik nog niet op de hoogte. Wel van de harde contouren van het skelet, en vooral de schedel die eigenlijk al niet veel menselijks meer heeft.
W wilde weten of ik bang ben om dood te gaan. Ben ik eigenlijk helemaal niet. Het is een beetje het standaard verhaal. Ik ben bang voor de pijn die ermee gepaard gaat, en de weg ernaar toe lijkt me ook zwaar (en intens mooi), maar de dood op zich, nee. Ik heb wel vertrouwen in die tunnel. Wat ik wel heel erg zou vinden is om nu, na al dat werk aan mezelf van al die jaren (en het overleven van de openhartoperatie en de chemo) de wereld te moeten verlaten. Net nu ik zo lekker op gang ben. Met mijn leven, mijn schrijven, alles.
Vandaag belde ik P om te vragen of zij vond dat ik meer angst voor de dood in mijn kinderboek moest stoppen. P is 85 of ouder, dat weet ik niet meer, was er duidelijk over:
'Dat vind ik een beetje gemierenneuk. Een kind weet toch niet wat het is.'
Ze had het meegemaakt. Een jongetje dat het wilde weten. Aan hem legde ze uit dat je dan ergens anders heen gaat. Maar dan kom ik toch wel terug? was het antwoord.
En om het verhaal rond te maken, kreeg ik vandaag een sms-bericht van het ziekenhuis. Dat ik deze week de MRI in moet voor controle. Had ik helemaal niet opgeschreven. En nu voel ik opeens die angst. Stel je voor dat we later tegen elkaar zeggen: weet je nog, een paar dagen voor die verkeerde uitslag... alsof je het voorvoelde.
Eén ding. Mocht het zo zijn, koop dan wel mijn kinderboek.
We hadden het over het feit dat je het merkt als iemand gaat sterven. Alsof diegene zich al in zichzelf aan het terugtrekken is. De wereld om hem heen is niet meer van belang. Er wordt voorbereidend werk gedaan.
W vertelde ook dat als mensen gaan sterven de zijkanten van de neus invallen. Iets met de neusvleugels. Van dat detail was ik nog niet op de hoogte. Wel van de harde contouren van het skelet, en vooral de schedel die eigenlijk al niet veel menselijks meer heeft.
W wilde weten of ik bang ben om dood te gaan. Ben ik eigenlijk helemaal niet. Het is een beetje het standaard verhaal. Ik ben bang voor de pijn die ermee gepaard gaat, en de weg ernaar toe lijkt me ook zwaar (en intens mooi), maar de dood op zich, nee. Ik heb wel vertrouwen in die tunnel. Wat ik wel heel erg zou vinden is om nu, na al dat werk aan mezelf van al die jaren (en het overleven van de openhartoperatie en de chemo) de wereld te moeten verlaten. Net nu ik zo lekker op gang ben. Met mijn leven, mijn schrijven, alles.
Vandaag belde ik P om te vragen of zij vond dat ik meer angst voor de dood in mijn kinderboek moest stoppen. P is 85 of ouder, dat weet ik niet meer, was er duidelijk over:
'Dat vind ik een beetje gemierenneuk. Een kind weet toch niet wat het is.'
Ze had het meegemaakt. Een jongetje dat het wilde weten. Aan hem legde ze uit dat je dan ergens anders heen gaat. Maar dan kom ik toch wel terug? was het antwoord.
En om het verhaal rond te maken, kreeg ik vandaag een sms-bericht van het ziekenhuis. Dat ik deze week de MRI in moet voor controle. Had ik helemaal niet opgeschreven. En nu voel ik opeens die angst. Stel je voor dat we later tegen elkaar zeggen: weet je nog, een paar dagen voor die verkeerde uitslag... alsof je het voorvoelde.
Eén ding. Mocht het zo zijn, koop dan wel mijn kinderboek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten