Vandaag vertelde ze een sprookje. Speciaal op en voor mij gemaakt. Ze vertelde het met haar zacht Vlaams accent, zodat ieder woord er van harte inhakte, op precies de juiste sterkte, op precies de juiste toonhoogte.
Zij wist zelf niet eens dat ze dat zo ongelofelijk goed kon.
Ik zat in het kleine kringetje en luisterde ademloos naar de bochten en de bergen van haar verhaal, dat mij heel bekend en onbekend voorkwam. Al ben ik dat laatste gewend.
En van dat sprookje maak ik morgen mijn werkelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten