Midden op het fietspad lag hij, in de zon. Een dikke zwarte portemonnaie. Ik had mijn goede daad nog niet gedaan, het was vroeg, dus verheugde ik me op de inhoud. Ik kreeg visioenen van dubbelgevouwen honderdjes die ik allemaal aan de rechtmatige eigenaar zou teruggeven, met een serene glimlach die moest uitdrukken dat dit voor mij de normaalste zaak van de wereld is, alles vanwege mijn ziel zo blank als - wat dan ook.
De prins zou mij als dank trouwen.
In de boshut aangekomen bleek er 5 euro in te zitten, ala, maar ook al zijn pasjes. Het was allemaal een beetje groezelig. Met hier en daar een pasfoto.
Daar ging mijn ochtendfantasietje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten