Timing

Vandaag had ik weer eens een echte drukke werkdag die werd ingevuld vanaf de boot, zodat ik om een uur of vijf (ik weet het, het is niet de dag die een werkverslaafde maakt) behoefte had aan mensen.

Dus ging ik met mezelf een borrel drinken. Ik doe dat eigenlijk nooit. Uit beschetenheid. Het staat al heel lang op mijn bucket-list: alleen de kroeg in zonder verkrampte kaken of Calimero-gevoel.
Het in staat zijn alleen de wereld rond te reizen stond er ook heel lang op en dat is inmiddels ruimschoots geschrapt. Stuur mij ergens in mijn eentje heen en ik heb het leuk. Vandaar dat ik het vermoeden had dat alleen de kroeg in nu wel haalbaar zou zijn. En dat was het.

In de kroeg -aan de bar gaan zitten, natuurlijk, anders word je Calimero in optima forma - voerde ik gesprekken over IJburg en oliepijpleidingen die onder heel Europa schijnen te liggen.
Ik ging weg op het moment dat ik dat wilde. Dat klinkt misschien gek, maar dat is het allerlastigste om te doen. Wanneer grijp je je jas en acht je jezelf in staat om op een normale - niet schichtige - manier de mannen die zich om je heen hebben verzameld te bedanken en een fijne avond te wensen en dan relaxed naar de deur te lopen.
Het lukte.

Op de Zeedijk stond een barvrouw te roken en zij vond het heel leuk mij te zien. Dat was wederzijds. Ze vroeg me binnen. Ik deed het. En verkneukelde me om mijn onverwachtse kroegentocht.
Ik ken M alleen van achter de bar. We hadden een leuk gesprek dat eindigde in allerlei Antwerpse balletjes die opgegooid gaan worden ter meerdere glorie van Russisch water.

Op de terugweg kreeg ik de grijns niet van mijn gezicht.