In de herberg van Navarette was een Amerikaanse die niet heel toeschietelijk was. D is nogal uitbundig, dat is eufemistisch geformuleerd, en dat botste met haar levensinstelling. Ze verdween heel snel na het eten, wat D speciaal voor haar had klaargemaakt. Ze kon nauwelijks lopen, zat onder de blaren. Voelde zich rot, etc. Het was lastig om haar erbij te betrekken. Ze ging naar bed. Wij dronken door tot laat.
De volgende ochtend gingen de Italiaan, de Amerikaan en ik op pad. Soms met z'n drieën, soms alleen. Pauzes samen. Een hele prettige manier om te wandelen.
Ik haalde de Amerikaanse in. Ze hield me tegen om te vertellen dat ze ons gesprek had gehoord over de kanker en dat ze de avond ervoor niet had willen vertellen dat zij aan een aantal dingen leed, maar dat ik een inspiratie voor haar was. Ze huilde. En wenste me alle goeds.
Vandaag: 22,1 Belorado
Nog 538,8 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten